Van kort&krachtig naar...
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura en Lindsy
06 November 2009 | Kenia, Nyeri
Zoals jullie in het kort hebben kunnen lezen heb ik de afgelopen dagen veel gedaan.
03.11: Beetje bewolking,beetje zon, beetje regen...19-23 graden.
Vandaag met Ajub en Carol naar het ziekenhuis geweest. Ajub is wat ziekjes en de huismoeders gaan liever op tijd naar een dokter dan te laat. In Kenia hebben alleen rijke mensen een huisarts, dus veelal gaat iedereen meteen naar het ziekenhuis.
Stel je voor: allemaal oude gebouwtjes tegen elkaar aangebouwd, na elk stukje muur volgt een stuk hekwerk en overal rijen, rijen en nog eens rijen.
Bij binnenkomst moet je eerst in de rij gaan staan voor je 'medical-card' en daar moet je iedere keer als je komt voor betalen (lees: rij nr.1). Vervolgens mag je plaats gaan nemen in een gang (lees: rij nr.2). Als je geluk hebt, ben je binnen een uur aan de beurt, als je pech hebt pas de volgende dag. Wij waren gelukkig al vrij snel aan de beurt en mochten plaats nemen in het kamertje: een vierkant hokje, met een houten tafel, 2 houten stoelen, 2 krukjes een kastje en een brancard. Aan beide kanten van de tafel zit een arts, beide artsen ontvangen tegelijkertijd patienten (wel eens van privacy gehoord...nee dus). De artsen gebruiken een zaklamp om in de mond en oren te kijken, hun telefoon bij het tellen v.d ademhaling en gebruiken 1 thermometer voor alle patienten (ik zag geen desinfectiemiddel ofzo). Ook waren er geen handschoenen te bekennen. 't is toch Kenia ;).
Na het bezoekje aan de arts konden we medicatie voor Ajub gaan halen (lees: rij nr.3). Twee medicijnen hadden ze op voorraad, een ander medicijn moesten we bij een andere apotheek gaan halen (lees: je raad het al rij nr.4).
Na heel wat rijen en wachten heeft Carol mij het ziekenhuis laten zien. Zoveel zieke mensen hier...pfff. De gebouwen zijn oud, vies, volgepropt etc. Carol vertelde me dat artsen vaak 3 uur op pauze gaan en mensen wegsturen om de dag erna maar weer terug te komen. En de verpleegsters zorgen hier niet voor de patienten, ben je gek. Op de kinderafdeling zijn ouders verplicht bij hun kind te blijven, dag en nacht. Soms zitten moeders nachtenlang op een houten bankje naast het kinderbedje. Ook moeten familieleden regelmatig voor eten zorgen, daar het ZH het nogal nalaat.
Met Ajub op me rug naar de uitgang gelopen en trof daar een bus aan van de Keniaanse Gevangenis. Carol vertelde dat gevangenen daar wel eens moeten werken of daar komen voor medische hulp. Het ziekenhuis zag opeens groen/blauw/zwart door agenten met AKA's. Gezellige sfeer :s.
Jackson nam me mee naar een oude schoolvriend van hem, Francis, die beheerder is van het Agikuyu Peace Museum.
Zeker 1,5 uur uitleg gekregen over de Agikuyu-cultuur. Sorry mannen, maar de vrouw is hier, zowel vroeger als nu, belangrijker dan de man. De vrouwen zorgen voor de kinderen, zorgen voor water, wassen, koken, maken en beheren groentetuinen en de dieren, dragen vele kilo's voedsel iedere dag, poetsen en zo kan ik nog wel even doorgaan. En wat doet de man: rondlopen, nadenken, praten met andere mannen en een stukje vlees mee naar huis nemen EN eten, drinken en slapen!
De Agikuyu-cultuur laat zien dat de vrouw sterk is en dat men eigenlijk respect moet tonen voor haar. Echter is daar hier soms nog wel eens gebrek aan. Goed...Vrede. Peace door dansen en zingen, Peace door verschillende bomen te planten en aanbidden, Peace door bepaalde kleding en sieraden te dragen, Peace door oude, wijze raadgevers en Peace door samen te zijn. Heb nog nooit zoveel Peace ervaren als hier.
Hebben jullie al genoeg gelezen of willen jullie meer....???....
Of jullie afgehaakt zijn of niet, ik schrijf lekker verder, daar dat vrijwel het enige Nederlandse is dat ik kan doen :).
Jackson en ik wilden inkopen doen voor Upendo en waar kan je dat het beste doen? Juist, op een Keniaanse markt. Wel eens op een Keniaanse Markt geweest???
Bereid je maar voor: heel veel drukte, de keuze is reuze en je weet bijna niet waar je moet lopen zo smal zijn de gangetjes daar.
Jackson wist precies waar hij moest zijn, dus ik volgde braaf ;).
Uit het niets een bui waar je echt voor moet schuilen! Alsof de wolken alles hadden opgespaard om het daarna in een keer allemaal, tegelijk los te laten. Na de aanschaf van alle benodigde spullen in de auto "geluncht", althans voor mij was het lunch, voor Jackson niet. We hadden ieder twee samosa's: warme, gefrituurde, driehoekige deegdingetjes met vlees, ui, prei en kruiden erin...Lekker!
Voor Jackson was het geen lunch, daar het geen complete warme maaltijd was. Hij lachen omdat ik babyhoeveelheden eet en ik lachen omdat hij honger had :).
Alle spullen naar Upendo gebracht en daar even wat gekletst met de huismoeders, omdat de kleintjes in bed lagen.
De rest van de dag besteed aan opruimen, schrijven, van het zonnetje genieten, bijkletsen met Bernard en Purity (Baboe en Sjosjo: opa en oma) en Afrikaanse frietjes met tomatenprutsel gegeten :D.
Ohjah, DE soapserie gekeken: Tormenta Pariso. Lach me kapot, zo fout en ik maar denken dat GTST en ONM al van lage kwaliteit waren. Toch kijken we het hier.
En ik ben nog altijd niet klaar...more to come.
04.11: +- 23 graden.
Vanochtend had ik tijd voor mezelf, omdat Jackson een "meeting" had. Tijd om te wassen. Samen met Purity old-fashion-way zitten wassen, op een knie, met je handen de stof langs elkaar schuren in de hoop het schoon te krijgen. Na wat tijd, energie en heel wat water later waren we klaar. Daarna Purity geholpen met mais sorteren en de veranda schoonmaken...moet mijn favoriete plekje wel goed onderhouden :).
Vandaag naar New Life Childrens Home geweest, een tehuis voor kinderen t/m 4 jaar die wachten op een adoptie. Rondleiding gehad en het was duidelijk te zien dat ze wel wat geld hebben. De baby's gezien en daarna met de peuters in een zaaltje gespeeld. De directrice heeft me aangeboden een ochtend mee te helpen met het verzorgen van de baby's en de activiteiten voor de peuters.
Na twee uurtjes Upendo(helpen met huiswerk maken en spelen) terug naar huis voor avondeten bij Alice & Jackson. Gesproken over man-vrouw verhouding. Hedendaags worden vrouwen nog altijd gekocht met koeien, geiten, kippen etc. Ook kan de man gaan en staan waar hij wilt zonder verantwoording te geven en de vrouw mag er ook niet naar vragen. De vrouw mag, wanneer zij getrouwd is, eigenlijk niet meer op bezoek bij haar eigen familie. Je behoort na het trouwen tot de man z'n familie. 1 ding is me duidelijk, ik kan geen Keniaanse vrouw zijn!
05.11: Bijna gestikt in me malariatablet, maar ik leef nog :).
Vandaag sponsorgeld gebruikt om voedselpakketten uit te delen in de arme wijken. Eerst naar town om daar de voedselpakketten samen te stellen: suiker,zout,boter,rijst,meel,zeep en dekens. Dat voor ongeveer 5 euro per pakket.
1.Lydia en haar zoontje. Lydia woont met haar twee kindjes en moeder in een hutje met slechts 1 bed. Lydia en haar jongste zoontje hebben beide last van vlooien, parasieten en luizen die eitjes leggen onder de huid. Deze eitjes zorgen voor lelijke bulten op het lichaam en hebben als gevolg dat je langzaam aan je intelligentie kwijt raakt. Lydia kan niet werken omdat ze verstandelijk beperkt is. Gebrek aan voeding en hygiene is hier zeer groot. Haar hard laten lachen toen ik haar het pakket gaf en de deken om haar heen sloeg. Jackson benadrukte dat ze de deken moest gebruiken en er niet alleen maar naar moest kijken.
2.De familie met de moeilijke naam: een 80 jarige vrouw, een oudere man en hun dochter leven in de binnenlanden, verstopt ergens tussen de bomen in een huisje. Ik trof de dochter in en in triest aan, zittend op een klein bankje van hout leunend tegen een kartonnen muur. Overdag zit ze daar en 's avonds ligt ze in bed. Ze is zo verzwakt dat ze nauwelijks kan lopen. Ook mentaal is zij achteruit aan het gaan. De familie heeft mijn hand fijn geknepen, me geprezen en gezegend met een gebed.
Pauze: Naar Upendo gegaan voor ontspanning en lunch met de kinderen. Na de lunch een paar foto's gemaakt. De kinderen namen maar al te graag een pose aan :). Vooral Ajub en Kevin 'Soldier' vinden het geweldig. Julia is normaal wat terughoudener, maar vond het heel erg leuk om op de foto te gaan.
3,4 en 5: de andere drie voedselpakketten uitgedeeld aan oudere vrouwen, die hun hele leven hard hebben gewerkt en nu niet veel meer kunnen. Een van hen was zelfs ziek en kon dus niet zoeken naar voedsel zoals ze dat normaal wel probeerde. Haar hutje was in zo'n slechte staat dat ze regen er gewoon doorheen kwam.
De andere twee stonden buiten te discusieren met elkaar, al gebukt en leunend op een stok. Het grijze vrouwtje had haar ogen ontstoken en zag daardoor slecht.
Voor mijn vertek is me gezegd: 'Weet dat je ook niet alles kunt oplossen, maar wat je kunt doen is meegenomen'. Dat is absoluut het geval...je ziet zoveel armoede, leed, oneerlijkheid etc. Echter kan je de problemen van Kenia niet oplossen, maar misschiens wel even op de achtergrond plaatsen voor sommige mensen.
Zucht...
Dit was het voor vandaag. Ben lam getypt en jullie hoogstwaarschijnlijk lam gelezen (als je het tenminste tot het einde hebt gehaald) ;).
Zie de foto's, die maken het visueler.
Liefs en tot de volgende keer maar weer. Xxx
03.11: Beetje bewolking,beetje zon, beetje regen...19-23 graden.
Vandaag met Ajub en Carol naar het ziekenhuis geweest. Ajub is wat ziekjes en de huismoeders gaan liever op tijd naar een dokter dan te laat. In Kenia hebben alleen rijke mensen een huisarts, dus veelal gaat iedereen meteen naar het ziekenhuis.
Stel je voor: allemaal oude gebouwtjes tegen elkaar aangebouwd, na elk stukje muur volgt een stuk hekwerk en overal rijen, rijen en nog eens rijen.
Bij binnenkomst moet je eerst in de rij gaan staan voor je 'medical-card' en daar moet je iedere keer als je komt voor betalen (lees: rij nr.1). Vervolgens mag je plaats gaan nemen in een gang (lees: rij nr.2). Als je geluk hebt, ben je binnen een uur aan de beurt, als je pech hebt pas de volgende dag. Wij waren gelukkig al vrij snel aan de beurt en mochten plaats nemen in het kamertje: een vierkant hokje, met een houten tafel, 2 houten stoelen, 2 krukjes een kastje en een brancard. Aan beide kanten van de tafel zit een arts, beide artsen ontvangen tegelijkertijd patienten (wel eens van privacy gehoord...nee dus). De artsen gebruiken een zaklamp om in de mond en oren te kijken, hun telefoon bij het tellen v.d ademhaling en gebruiken 1 thermometer voor alle patienten (ik zag geen desinfectiemiddel ofzo). Ook waren er geen handschoenen te bekennen. 't is toch Kenia ;).
Na het bezoekje aan de arts konden we medicatie voor Ajub gaan halen (lees: rij nr.3). Twee medicijnen hadden ze op voorraad, een ander medicijn moesten we bij een andere apotheek gaan halen (lees: je raad het al rij nr.4).
Na heel wat rijen en wachten heeft Carol mij het ziekenhuis laten zien. Zoveel zieke mensen hier...pfff. De gebouwen zijn oud, vies, volgepropt etc. Carol vertelde me dat artsen vaak 3 uur op pauze gaan en mensen wegsturen om de dag erna maar weer terug te komen. En de verpleegsters zorgen hier niet voor de patienten, ben je gek. Op de kinderafdeling zijn ouders verplicht bij hun kind te blijven, dag en nacht. Soms zitten moeders nachtenlang op een houten bankje naast het kinderbedje. Ook moeten familieleden regelmatig voor eten zorgen, daar het ZH het nogal nalaat.
Met Ajub op me rug naar de uitgang gelopen en trof daar een bus aan van de Keniaanse Gevangenis. Carol vertelde dat gevangenen daar wel eens moeten werken of daar komen voor medische hulp. Het ziekenhuis zag opeens groen/blauw/zwart door agenten met AKA's. Gezellige sfeer :s.
Jackson nam me mee naar een oude schoolvriend van hem, Francis, die beheerder is van het Agikuyu Peace Museum.
Zeker 1,5 uur uitleg gekregen over de Agikuyu-cultuur. Sorry mannen, maar de vrouw is hier, zowel vroeger als nu, belangrijker dan de man. De vrouwen zorgen voor de kinderen, zorgen voor water, wassen, koken, maken en beheren groentetuinen en de dieren, dragen vele kilo's voedsel iedere dag, poetsen en zo kan ik nog wel even doorgaan. En wat doet de man: rondlopen, nadenken, praten met andere mannen en een stukje vlees mee naar huis nemen EN eten, drinken en slapen!
De Agikuyu-cultuur laat zien dat de vrouw sterk is en dat men eigenlijk respect moet tonen voor haar. Echter is daar hier soms nog wel eens gebrek aan. Goed...Vrede. Peace door dansen en zingen, Peace door verschillende bomen te planten en aanbidden, Peace door bepaalde kleding en sieraden te dragen, Peace door oude, wijze raadgevers en Peace door samen te zijn. Heb nog nooit zoveel Peace ervaren als hier.
Hebben jullie al genoeg gelezen of willen jullie meer....???....
Of jullie afgehaakt zijn of niet, ik schrijf lekker verder, daar dat vrijwel het enige Nederlandse is dat ik kan doen :).
Jackson en ik wilden inkopen doen voor Upendo en waar kan je dat het beste doen? Juist, op een Keniaanse markt. Wel eens op een Keniaanse Markt geweest???
Bereid je maar voor: heel veel drukte, de keuze is reuze en je weet bijna niet waar je moet lopen zo smal zijn de gangetjes daar.
Jackson wist precies waar hij moest zijn, dus ik volgde braaf ;).
Uit het niets een bui waar je echt voor moet schuilen! Alsof de wolken alles hadden opgespaard om het daarna in een keer allemaal, tegelijk los te laten. Na de aanschaf van alle benodigde spullen in de auto "geluncht", althans voor mij was het lunch, voor Jackson niet. We hadden ieder twee samosa's: warme, gefrituurde, driehoekige deegdingetjes met vlees, ui, prei en kruiden erin...Lekker!
Voor Jackson was het geen lunch, daar het geen complete warme maaltijd was. Hij lachen omdat ik babyhoeveelheden eet en ik lachen omdat hij honger had :).
Alle spullen naar Upendo gebracht en daar even wat gekletst met de huismoeders, omdat de kleintjes in bed lagen.
De rest van de dag besteed aan opruimen, schrijven, van het zonnetje genieten, bijkletsen met Bernard en Purity (Baboe en Sjosjo: opa en oma) en Afrikaanse frietjes met tomatenprutsel gegeten :D.
Ohjah, DE soapserie gekeken: Tormenta Pariso. Lach me kapot, zo fout en ik maar denken dat GTST en ONM al van lage kwaliteit waren. Toch kijken we het hier.
En ik ben nog altijd niet klaar...more to come.
04.11: +- 23 graden.
Vanochtend had ik tijd voor mezelf, omdat Jackson een "meeting" had. Tijd om te wassen. Samen met Purity old-fashion-way zitten wassen, op een knie, met je handen de stof langs elkaar schuren in de hoop het schoon te krijgen. Na wat tijd, energie en heel wat water later waren we klaar. Daarna Purity geholpen met mais sorteren en de veranda schoonmaken...moet mijn favoriete plekje wel goed onderhouden :).
Vandaag naar New Life Childrens Home geweest, een tehuis voor kinderen t/m 4 jaar die wachten op een adoptie. Rondleiding gehad en het was duidelijk te zien dat ze wel wat geld hebben. De baby's gezien en daarna met de peuters in een zaaltje gespeeld. De directrice heeft me aangeboden een ochtend mee te helpen met het verzorgen van de baby's en de activiteiten voor de peuters.
Na twee uurtjes Upendo(helpen met huiswerk maken en spelen) terug naar huis voor avondeten bij Alice & Jackson. Gesproken over man-vrouw verhouding. Hedendaags worden vrouwen nog altijd gekocht met koeien, geiten, kippen etc. Ook kan de man gaan en staan waar hij wilt zonder verantwoording te geven en de vrouw mag er ook niet naar vragen. De vrouw mag, wanneer zij getrouwd is, eigenlijk niet meer op bezoek bij haar eigen familie. Je behoort na het trouwen tot de man z'n familie. 1 ding is me duidelijk, ik kan geen Keniaanse vrouw zijn!
05.11: Bijna gestikt in me malariatablet, maar ik leef nog :).
Vandaag sponsorgeld gebruikt om voedselpakketten uit te delen in de arme wijken. Eerst naar town om daar de voedselpakketten samen te stellen: suiker,zout,boter,rijst,meel,zeep en dekens. Dat voor ongeveer 5 euro per pakket.
1.Lydia en haar zoontje. Lydia woont met haar twee kindjes en moeder in een hutje met slechts 1 bed. Lydia en haar jongste zoontje hebben beide last van vlooien, parasieten en luizen die eitjes leggen onder de huid. Deze eitjes zorgen voor lelijke bulten op het lichaam en hebben als gevolg dat je langzaam aan je intelligentie kwijt raakt. Lydia kan niet werken omdat ze verstandelijk beperkt is. Gebrek aan voeding en hygiene is hier zeer groot. Haar hard laten lachen toen ik haar het pakket gaf en de deken om haar heen sloeg. Jackson benadrukte dat ze de deken moest gebruiken en er niet alleen maar naar moest kijken.
2.De familie met de moeilijke naam: een 80 jarige vrouw, een oudere man en hun dochter leven in de binnenlanden, verstopt ergens tussen de bomen in een huisje. Ik trof de dochter in en in triest aan, zittend op een klein bankje van hout leunend tegen een kartonnen muur. Overdag zit ze daar en 's avonds ligt ze in bed. Ze is zo verzwakt dat ze nauwelijks kan lopen. Ook mentaal is zij achteruit aan het gaan. De familie heeft mijn hand fijn geknepen, me geprezen en gezegend met een gebed.
Pauze: Naar Upendo gegaan voor ontspanning en lunch met de kinderen. Na de lunch een paar foto's gemaakt. De kinderen namen maar al te graag een pose aan :). Vooral Ajub en Kevin 'Soldier' vinden het geweldig. Julia is normaal wat terughoudener, maar vond het heel erg leuk om op de foto te gaan.
3,4 en 5: de andere drie voedselpakketten uitgedeeld aan oudere vrouwen, die hun hele leven hard hebben gewerkt en nu niet veel meer kunnen. Een van hen was zelfs ziek en kon dus niet zoeken naar voedsel zoals ze dat normaal wel probeerde. Haar hutje was in zo'n slechte staat dat ze regen er gewoon doorheen kwam.
De andere twee stonden buiten te discusieren met elkaar, al gebukt en leunend op een stok. Het grijze vrouwtje had haar ogen ontstoken en zag daardoor slecht.
Voor mijn vertek is me gezegd: 'Weet dat je ook niet alles kunt oplossen, maar wat je kunt doen is meegenomen'. Dat is absoluut het geval...je ziet zoveel armoede, leed, oneerlijkheid etc. Echter kan je de problemen van Kenia niet oplossen, maar misschiens wel even op de achtergrond plaatsen voor sommige mensen.
Zucht...
Dit was het voor vandaag. Ben lam getypt en jullie hoogstwaarschijnlijk lam gelezen (als je het tenminste tot het einde hebt gehaald) ;).
Zie de foto's, die maken het visueler.
Liefs en tot de volgende keer maar weer. Xxx
-
06 November 2009 - 19:26
Lotte:
Heel fijn om net gechat met je te hebben...Dus ook niet zoveel te vertellen in deze reactie, alleen jammer dat de foto's het niet doen :(...
Ik vind het heel fijn om je verhalen te lezen, en denk dat iedereen dat zo vindt!! Zo kunnen we er een betere voorstelling van maken!!
Tot snel weer, xx -
06 November 2009 - 22:44
Michi:
ha meisje meis,
poehhh dachten we al dat de crisisopvang indrukwekkend was. Knap als je dit allemaal een plaatsje kan geven. Ik lees met veel belangstelling je verslagen en ik ben echt onder de indruk. wat heb je trouwens een mooie zwarte broek aan !!!.
Nou lauke, amuseer je en geniet.
dikke kus michi
-
07 November 2009 - 00:05
Nicky:
Hey Laura,
Zeer indrukwekkend verhaal zeg! Wat lijkt me dat een goed gevoel zeg, om die mensen die dag wat extra's te kunnen geven, toppie!
Heel veel plezier nog! Ps je bent nu al n weekje weg! Niet te geloven! xxx -
07 November 2009 - 08:23
Pap:
Dag lieverd. het is zaterdagmorgen en wat is dat heerlijk wakker worden, een kopje koffie en je reisverslag lezen. heb je sms gisteren aan de overige artiesten voorgelezen en iedereen was het erover eens dat dat het het "verste" toi toi toi berichtje was wat we ooit gekregen hebben. Namens iedereen nog bedankt. Wat een indrukken en je hebt gelijk door te zeggen dat je niet alles kunt veranderen ook al zou je dat diep in je hart wel willen. Op dat soort momenten zie je pas hoe goed wij het hebben. Als ik je verslag lees over het ziekenhuis moest ik denken aan afgelopen woensdag, toen ben ik op controle naar het ziekenhuis geweest en de mensen waren daar aan het klagen dat ze een kwartier moesten wachten op de arts.
Veel liefs van ons en keep up the good work. Ps je broer staat vanavond ook op de planken stuur je hem ook een sms'je
-
07 November 2009 - 09:55
Louise En Anneke:
g.morgen laura. je mooie verslag gelezen wij hebben ervan genoten, af en toe kwamen me de tranen in de ogen.Gisteravond naar de show geweest je vader is de grote favoriet ook in hulsberg.tot de volgende keer. liefs anneke en louise.
-
07 November 2009 - 14:37
LindsyIngridAngelica:
Hey Laura,
Alweer een week voorbij.. Gaat snel zeg!
We hebben net met zijn 3en jou indrukwekkende verhaal gelezen..! Geweldig dat je deze kans hebt kunnen aangrijpen om dit allemaal mee te mogen maken!! Nog heel veel plezier en geniet ervan!
enn.. hou ons op de hoogte met je verhalen;)
Xxx -
07 November 2009 - 18:15
Niels / Klaasjan:
Hee je raad nooit waar ik nu aant werk ben!!
Klaasjan en ik willen je ff laten weten dat ook wij je site bezoeken en je mooie verhalen lezen en foto's bekijken!
have fun en tot snel!
grtz
-
07 November 2009 - 19:55
Oma Cobi:
schat wat een ver haal ik heb het voorgelezen aan dien en dennis en dan denk je wateen weelde
hebben wij hier .de show was geweldig veel gelachen pap had wel last van zijn knie.Laura
denk veel aan je ik vind je een Kei veel van liefs
pas goed op je zelf Dikke
knuffel van Dien Dennis
Oma....... -
08 November 2009 - 17:18
Dees & Geert:
Hoi Laura,
Van Tom de link gekregen dus meteen kijken en lezen. Reken er maar op dat we je blijven volgen. Super van je om dit allemaal te doen. RESPECT!
Knuffel (maar wel terug komen) :-) -
08 November 2009 - 23:12
Sandra & Gijs:
Hey nichtje!!
zo te lezen gaat het wel lekker.
Niet al je geld in een week weggeven he!!
keep up the good work en tot je volgende bericht
-=xXx=-
Gijs & Sandra -
10 November 2009 - 08:39
Mams:
Dag toeteke van me, geweldig verslag, wat een verhaal zeg. Het gaat je goed af. Neem je de tijd , geniet met volle teugen en straks als je terug bent dan horen we ze uit jouw eigen mond heel graag.
Denken veel aan je en reizen in gedachten met je mee, dikke zoen en knuffels van mams (en natuurlijk paps) -
10 November 2009 - 11:39
Carolien EnLeo.:
Hallo Laura,
Van je Moeder je adres gekregen.Geweldig wat je daar allemaal beleefd.
Wat een ervaring.Dat laat ons zien hoe goed wij het hier hebben.
Kom gezond terug.
Groetjes Carolien en Leo. -
10 November 2009 - 19:05
Monique Loomans:
Hoi Laura.
Heb met alle aandacht je hele verhaal gelezen. Ja ja ik heb het gehaald tot het einde. Het klinkt misschien raar maar ik ben blij als ik kan vertrekken op 6 maart. Ik wil het zelf mee maken en zien hoe erg en verdrietig het ook is. Ik heb bewondering voor je dat je dit alleen doet. Zou je misschien voor Monique en mij een lijst willen maken wat er aan medische materialen heel hard nodig is. In het ziekenhuis enzo. Wij werken in de medische sector en de apotheek onder de huisartsen praktijk waar wij werken wil ons heel graag helpen. Maar we hebben een lijst nodig. zoals gaasjes, handschoenen, injectie naalden en spuiten lijkt ons hard nodig.
Kijk maar of je al iets voor ons kunt doen. Ik hoop snel weer wat van je te horen en te lezen
Heel veel succes, groetjes Manon -
13 November 2009 - 16:28
Wim En Marijan Dirks:
hallo Laura.
na alle "tumult"voor-tijdens en na de playbackshow hebben we eindelijk tijd gemaakt om naar jouw site te gaan. WAT EEN BELEVENIS !!! goed dat je dat gedaan hebt, zoiets maak je misschien wel nooit meer mee. Niet alleen goed maar ook knap van je dat je het aandurft en je vrije tijd (en geld) er aan besteed. GEWELDIG.Sterkte en probeer er van te genieten. We komen zeker nog eens"bij jou en je foto's terug.
groeten X Wim en Marijan Dirks.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
