Laatste paar dagen

Hiep hiep hoera voor de jarige van vandaag! :D

Met gemendgde gevoelens ben ik mijn laatste week ingegaan. Aan de ene kant is het super fijn om alle vrienden, vriendinnen, familieleden en collega's weer te zien en spreken, maar aan de andere kant vind ik het heel erg jammer dat ik Kenia ga verlaten. "Africa under my skin"...ben bang van wel.

Na een rustdag afgelopen zondag, maandag weer volop aan de slag gegaan. Ik heb het uitgeven van het sponsorgeld verdeeld over de weken, dus ook deze week is er nog geld om dingen te ondernemen.

Gisteren ben ik weer voedselpakketten gaan uitdelen. Jackson weet goed welke mensen het 't "hardst" nodig hebben, dus op naar 'the market' om de pakketten samen te stellen. Ondertussen weet ik goed wat er in een pakket zit, dus ik sjees over the market als een dolle ;).
1.Als eerste hebben we een oude (+-80jr), bijna dove man bezocht, genaamd Coffee. We denken dat hij zijn naam te danken heeft aan zijn liefde voor (hoe kan het ook anders) koffie :). Coffee leeft in een klein hokje, dat slechts 1,5x zo groot is als mijn badkamer en bijna uit elkaar valt. Er staat niet veel meer in dan een bedje, wat brandhout en een bordje,pannetje en bekertje. Zijn vrouw is overleden en zijn zoon heeft hem in de steek gelaten. Coffee klaagde ook van pijn in zijn lichaam en van wat ik begreep was hij aangevallen geworden door een koe. Door zijn lichamelijke klachten en doofheid is hij niet meer in staat te werken en zichzelf dus ook niet te voorzien van voedsel. Af en toe krijgt hij wat restjes eten van de buren. Met veel plezier hem een pakket gegeven. Hij bleef maar staren naar het pakket en hij kon nauwelijks geloven dat een Mzungu hem kwam helpen. Alweer werd ik geprezen en gezegend door God.
2.Fam.Wahjowie: vader, moeder en drie kinderen. Deze familie is in het verleden geholpen geworden door andere vrijwilligers, Tessa en Jackson. Ze leefden eerst met 5 man en de geit in een hok, met 1 bed erin. Het hok stond op instorten, dus hebben de vrijwilligers, Tessa en Jackson de familie voorzien van een nieuw huisje, een toilet en wat inrichting. Het oude hokje gebruiken ze nu om de geit in te stallen. Ondanks die hulp, leven ze nog altijd zwaar onder "de norm". Zowel vader als moeder zijn geestelijk beperkt en alle monden vullen is een dagelijks probleem. Hun huisje en het kleine tuintje staan geparkeerd op een oude begraafplaats. Jackson zei dat als we 3 tot 5 meter zouden graven, we lijken zouden vinden (of althans wat daar van over is). Loop je daar rond met de gedachte dat er lijken vlak onder je liggen...best vreemd. De familie was zeer blij met het pakket en verstopten het in een kastje zodat de kans op stelen minder zou zijn.
Als sommige arme mensen een blanke zien rondlopen met een zak en weten waar die blanke op bezoek is geweest, is de kans op bestolen worden groter.
3.Cairo is ook een oudere man, van ongeveer 75jr. Hij leeft in een huisje dat zo groot is als mijn keuken. Aan de ene kant staat een bed en aan de andere kant is een plekje gemaakt om te koken en hij zit vaak in de deuropening. Cairo heeft geen familie of vrienden die voor hem zorgen, dus hij probeert zichzelf te voeden met zijn advocado's en bananen. Hij schreeuwde Ugali en shai toen hij het pakket zag, want dat kan je er namelijk o.a mee maken. De zeep vond hij ook geweldig, want hij houdt ervan om "schoon" te leven. Zijn voortuintje zag er ook schoongeveegd uit en zijn keukenplekje was ook vrij netjes.
4.Esther is 95 jaar en woont in de buurt van Baboe en Shjoshjo's huis. Samen met Shjoshjo op bezoek gegaan bij deze oude dame. Ondanks dat ze zo oud is, kan ze nog een beetje werken (lees: wat groenten plukken uit haar tuintje). Esther wist dat er wel eens blanke vrijwilligers in de buurt waren, maar nog nooit had ze ene ontmoet. Toen ik daar kwam, was ze dus ook verrast en blij. Haar een ietwat kleiner pakket gegeven dan de andere, daar ze nog 2 dochter heeft die wel eens voor haar zorgen. Ze vond mij een prachtige jongedame, die een goede bruid zou zijn voor een Keniaan. En als ik dan hier zou wonen, kon ik vaak bij haar op bezoek komen :). Uitgelegd dat dat niet zal gebeuren, maar dat als ik ooit zou terugkeren naar Nyeri, ik haar zou komen opzoeken.

Na het uitdelen van alle pakketten heeft Jackson me meegenomen naar de Stenen-graafplaats. Hier in Nyeri en ook in andere delen van Kenia wordt gegraven naar steen. Heel veel mannen en vrouwen werken hier hard voor weinig geld: 100 shilling = 0.95eurocent. Eerst wordt er aarde weggegraven door mannen, hangend aan een touw, dat bevestigd is aan een boom. Zodra deze aarde weg is gegraven en gebracht, kan het stenen kappen beginnen. Ik heb een man in actie mogen zien: met beitels, stalen pinnen, hamers, grote schroeven en zijn eigen lichaamskracht heeft hij een grote steen doormidden geslagen. Als zo'n grote brok af is gevallen, wordt deze door andere weer in kleine delen geslagen. De puinstukken worden door de vrouwen tot gruis gemaakt. Die vrouwen zitten daar urenlang steentjes te verpulveren.
Een graver vertelden dat er ook veel lawinegevaar is en dat er vorige week weer een personeelslid is overleden. Ik zou niet met ze willen ruilen!

Vandaag ben ik aan de slag gegaan in de Primary school van de jongste kids van Upendo, genaamd Gatitu Nursery school. Het is een heel klein schooltje, met slechts twee lokalen. Hun blackboard is heel klein, oud en valt bijna van ellende uit elkaar. Met het sponsorgeld blackboard verf, kwasten en tape gekocht. Met de benodigdheden aan de slag gegaan. Twee muren zijn voorzien van een nieuw Blackboard en morgen zullen de andere twee muren volgen. Het eindresultaat wordt nog op de site geplaatst.
Deze week is het voor de kinderen de laatste schoolweek, daarna hebben ze grote vakantie. Heb de afsluiting mogen meemaken van 1 klas van de school. De top 3 van de klas kreeg een presentje (snoepje/koekje). Daarna werden alle schoolwerkjes uitgedeeld en een liedje gezongen. Vervolgens werd er gedag gezegd en dat was het...kort, maar krachtig zullen we maar zeggen.

Ik ben vandaag ook nog terug gegaan naar Coffee, omdat ik gisteren vergeten was een deken mee te brengen. Hem deze vandaag alsnog gegeven. Hij wist niet goed of hij hem wel moest gebruiken, want hij was zo mooi schoon :). Coffee pakte de deken in en weer uit, in en weer uit...grappig gezicht. Uiteindelijk legde hij de deken toch op bed, want hij wist weer hoe koud hij het gisteravond/nacht had gehad.

De komende dagen ga ik nog blackboards verven, ben uitgenodigd voor een etenje in Positive Childrens home als dank voor "het licht" dat daar ny brandt, met een paar Upendo-kids kleding kopen, uiteten met de Familie Wachira, een afscheidsdag met Upendo houden en dan is het alweer inpaktijd.

Ik weet niet of ik deze week nog een nieuw verhaal ga plaatsen, al denk ik stiekem toch van wel.
Mocht dat niet het geval zijn, bij deze: hoop dat jullie tevreden zijn met hoe ik het sponsorgeld heb uitgegeven en dat jullie genoten hebben van mijn verhalen.

Tot snel allemaal!
Liefs, knuffels, xxxxxx